Bir zamanlar kendini çok yalnız hisseden bir sayı varmış, iki. İkinin kendisinden başka böleni yokmuş, bu dünyada ne kadar yalnız olduğunu düşünür üzülürmüş. İki, bu dünyada hiç kimsenin onu anlamadığını düşünür, kendi kendine dertlenirmiş.

Bir bahar sabahı, masmavi gökyüzünün altında, yeşil çayırlar arasında yürürken iki, yüzünü asmış bir şekilde tek başına oturan bir sayı görmüş ve merak etmiş bu sayı kim acaba. Hızla yürüyerek yüzü asık sayıya yaklaşmış ve birden bire üç ile burun buruna gelmiş.

Her zaman kendisini dünyanın en yalnız hisseden iki ,kendisi gibi kederli bir sayı görünce hem şaşırmış hem de meraklanmış. Üç’e neden bu kadar üzgün olduğunu sormuş. Üç, ikiye,kendisinden başka böleni olmadığı için çok üzgün ve yalnız olduğunu anlatmış. İki çok şaşırmış, dünyadaki en yalnız sayının kendisi olduğunu düşünüyormuş ama kendisinden başka sayılarda varmış.

İki ve üç kendileri gibi yalnız sayılar var mı merak etmişler ve araştırmaya başlamışlar. Beş,  yedi, on bir,  on üç derken kendileri gibi bir çok sayı olduğunu fark edip, yalnız olmadıklarını fark etmişler. Kendini yalnız hisseden bu sayılara asal sayılar kümesi adını verip aslında hiç de yalnız değil aslında çok özel olduklarının farkına varmışlar.

Özlem Karaoğullarından Önder